“GRIL”
Ik schreef es een boekje, het heette ‘Pil’. Meer dan vijftigduizend mensen kochten het. Bijna duizend mensen stuurden mij de meest ontroerende brieven en mailtjes; dat het ze inspireerde, dat het ze ontroerde en dat het ze bezighield. Dat het ze had overtuigd van de noodzaak om: te stoppen met pillen, te beginnen met pillen, door te leven enzovoort.
Helaas waren er ook twee mensen die desondanks toch een einde aan hun leven maakten, met mijn boek nog op hun nachtkastje. Dat heeft me natuurlijk nogal nederig gemaakt, nadat ik eerst heel erg heb gehuild. Het schrijven van een dergelijk boek schept kennelijk een verantwoordelijkheid, mensen nemen er iets van mee.
Daarom ben ik nu aan het vervolg begonnen: GRIL.
Er is in de tussentijd namelijk gigantisch veel gebeurd. Zo heb ik bijvoorbeeld een andere diagnose: niet meer alleen een depressieve stoornis, maar een heuse manisch-depressieve stoornis. En ik slik de pil, die me er tweeëntwintig jaar doorheen sleurde, niet meer.
De bijwerkingen werden me te zwaar op de lange termijn. En deze ontwikkelingen werpen een heel ander licht op het schrijfsel van toen. Ik denk dus dat mensen die toen mijn boekje lazen, nu recht hebben op de rest van het verhaal.
Binnenkort dus een nieuw boekske. Nu al een onverbiddelijke knalhit!!
In het boek komen ook mijn brieven schrijvende alterego’s aan het woord.
De manische Mike
‘Dag lekkere stinkende Mike Boddé, zak door de plee, neem een lichie mee, want donker benee, door de buis naar de zee, naar je Overflakkee, van je moeder, als dat je d’r armlastig rondstrompelt!
Wij moeten mekaar es even stevig tegen mekaar aanhouden binnenkort, met een fijne Pornstar quinoa-koffie erbij! Want jij bent me nu iets te weinig ambitieus vent. Jij bent niet de geile personificatie van explosieve voortvarendheid; you are not a shining example of scintillating entrepreneurship. Je bent, om het even klip en klaar te verhullen: niet de uitvinder van het gevlekte titaniumgaren als het gaat om jezelf nadrukkelijk en met verve in de markt pleurstralen, en de analen behalen, en aan grote sommen kommen!’
Mike the Spike, what’s not to like, Adidas and Nike, hop on the bike, get to the hike and Strike!
En de depressieve Mike
‘Ik vind je er slecht uitzien. Ik zeg het maar gewoon. Je oogt onrustig en labiel. En meestal als ik dit soort dingen ga zien dan zijn ze ook zo he? Ik zie de wereld wel donkerder, maar ook helderder dan veel mensen met hun roze brilletje. Het leven is nou eenmaal een cynische en vrij matige theatervertoning. Je verliest, dan verlies je nog een paar keer, en dan sterf je. Iedereen die beweert dat het leven mooi is, kijkt op een dag in de spiegel en overweegt serieus om er een einde aan te
maken.
Och mannetje mannetje. Ik zie je nog met je trommeltje van Quality Street toffees, en twee Chinese eetstokjes meedrummen met het popbandje van Sjoerd. Je was zo’n schatje. Nu, ben je afgeleefd en geteisterd. Zoals iedereen. Maar ik ben er voor jou, en niet voor iedereen. Je bent mijn Mitch, en mijn Mikkiemotto lieverd. Neem gas terug. Al was het alleen voor jezelf. Je hoeft die wereld niet te veroveren. En je bent ook niet de meest evenwichtige en fysiek sterke man. Durf nou gewoon een bescheiden rol te vervullen. Want let op mijn woorden: je gaat hier mentaal over struikelen.'
Liefs
Michael George.
PS: Ook druk ik in het boek liedteksten af die een pregnante doorkijk leveren op de diepere psychische lagen van de psychologische architectuur van een gekwelde geest (Met me dikke hol).
Hier alvast een greep uit de recensies:
‘Mike Boddé is een goeie pianist.’
‘Ingmar Heytze heeft hier echt iets te pakken.’
‘Babette van Veen gelukkig met single bestaan.’
‘Yvonne Coldewijer is een gepocheerde kaassouflé.’
‘Dordrecht op longlist Werelderfgoed.’
‘Tractor raakt te water in Stadskanaal.’
‘Nu de Hacksmith P5 voor de helft van de prijs, bij Techno4u!’